نوحه امام جعفرصادق علیه السلام

شهادت امام صادق (علیه السلام)

نوحه امام جعفرصادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

تو نجل خیرالبشری یا امام صادق
تو پـاره پـاره جگـری یا امام صادق

ای شهید مسموم ای غــریب مظلـوم

یا امام صادق

چرا به شانه روز وشب کوه غم کشیدی؟
با چــه گنـه زخم زبـان از عــدو شنیدی؟

دیــده مخفیــانه ستــم شبـــانه

یا امام صادق

سلام ما به غربت و سوز سینۀ تو
سلام ما بـر حـرم و بـه مدینــۀ تـو

بقیعت خراب است بیـن آفتــاب است

یا امام صادق

قافلۀ نمـاز شب، دشمنـان رسیدند
تو را شبانه در دل کوچه ها کشیدند

بـا وجـود خستـه بـا دل شکستــه

یا امام صادق

حق امامتت عجب عاقبت ادا شد
که پاره پاره جگرت از ره جفــا شد

جـان مـا فدایت گریـم از بـرایت

یا امام صادق

نوحه امام جعفرصادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

السلام علیک یــا امــام صـادق ای کتاب ناطق!کاشف الحقایق!

یا امام مظلوم

ای زده زهر کین بـر دلت شراره دیده دریای خون سینه پرشراره

یا امام مظلوم

برسر دوش خـود کوه غم کشیدی رنج وغصه دیدی چون کمان خمیدی

یا امام مظلوم

دست بسته تو راخصم دون شبانه سـوی قصـر حمـرا بـرده مخفیـانه

یا امام مظلوم

تربت پـاک تـو بیـن آفتـاب است قلب ما به یادغربتت کباب است

یا امام مظلوم

هر شب از راه دورمی دهم سلامت خون دل به جامت زهرکین به کامت

یا امام مظلوم

در سایۀ ولایت

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

بند اول

ای کــل علـــم از دم پـــاکت روایتـــی هــر نکتـــه از کتـــاب کمــال تـو آیتـی
بـا آن که بی حــد است عنایـات کبــریا مثـــل ولایــت تـــو نبـــاشد عنــایتی
علمت بـه علـم ذات الهـی ست متصل دریـــای دانـش تـــو نـــدارد نهـــایتی
در آفتــاب فضــل تــو عالــم تمـام غرق در سایـــۀ ولایــت تـــو هـــر ولایتـــی
هرجمله ازکلام توشمعی است دلفروز هــر نکتــه از لـب تــو چـــراغ هـدایتی
جبریل، فرش گسترد از بـال خویشتن گوینــد در ثنـــای تــو هــر جـا روایتی
صدها فرشته بردهنش بوسه می زند شیـرین لبـی کــه از تو بگوید حکایتی

تو کیستی؟ وصـی نبـی، آیـت ششم
هشتم فروغ حسن خدا، حجت ششم

بند دوم

قـرآن نیازمنــد بیـــان رسـای تـوست وحی خدای عزوجل در صـدای توست
تفسیرسوره هاش به مامیدهد نشان داری بـــه آیــه آیـــۀ قــرآن تـــو داوری
شیـخ الائمــه ای و امامــان مــا همـه دارنــد در ثنــات، دم مـــدح گستــری
گر ذوالفقـار، جای قلـم در کفت نهند دستت کنـد بــه بازوی حیـدر برابـری
بر حضـرتت ز سوی خدا دم به دم درود بر خلق و خُلق و خوت سـلام پیمبری
در سایـۀ تـو ای ششمین حجّت خدا شکرخدا که مذهب من هست جعفری
از جـن و انس و حـور و ملک، روز ابتدا مــا را بـه دوستـی تــو دادنــد برتـری

نه مالکی، نه شافعی استم نه حنبلی
من بـا هدایت تــو شــدم شیعــۀ علی

بند سوم

قــرآن جــدا ز خــط تـو قـرآن نمـی شود ایمـان بـدون مهـر تو ایمان نمی شود
طاعــات جن و انس و ملک بــی ولای تو هرگــز قبـول قــادر منــان نمـی شود
تادیده اش به سوی بهشت جمال توست مؤمـن اسیـر روضـۀ رضوان نمی شود
گیـرم کــه خلـق طاعت سلمــان بیاورند کس بی هدایت تو مسلمان نمی شود
اکمــال دین تلاقــی قرآن و عتـرت است ایمان بـدون عتـرت و قـرآن نمـی شود
بی تـو چـراغ علــم شــود دود حاصلش دود سیـاه، شمـع فـروزان نمـی شود
دل بی تو همچو مردۀ صــد ساله ای بوَد جان هم بدون مهرشما جان نمی شود

اسلام بـی ولای تـو کفر مسلم است
سرتا قدم وجود تو دین مجسم است

بند چهارم

مــن غـربت حریـم تــو را دیده ام ز دور یک عمــر دور قبــر تـو گردیده ام ز دور
نگذاشتنـد دستـــه گـل آرم بـرای تــو از اشک بـر مـزار تـو گل چیده ام ز دور
بوسیـدن مـزار تـو ممنـوع بــود و مــن قبـر تـو را ستــادم و بوسیـده ام ز دور
می خواستم مزار تورا شست وشو کنم کـردم نثــار، خـون دل از دیـده ام ز دور
سـازد خمــوش روز قیـامت جحیــم را اشکی که بـر مزار تو پاشیـده ام ز دور
تـا کسب آبـــرو کنـم از روضـة البقیـع صـورت ز خاک قبـر تو پوشیده ام ز دور
هــر روز بهــر غربت تـو گریـه کـرده ام هر شب به ماه روی تو خندیده ام ز دور

بـر پـاره پـارۀ جگـرم مـانـده داغ تو
باشد بهشت من حرم بی چراغ تو

بند پنجم

افتاده بـود بـر دل و بـر جـان شــراره ات از مـــا ســـلام بـــر جگـر پــاره پـاره ات
ای مـــاه آسمـــان ولایـت چـــرا مــدام می ریخت از دو دیده به دامن ستاره ات؟
هرکس نگاه خویش به روی تومی گشود می دیـــد درد و داغ تــو را در نظــاره ات
پای جنــازه ات به سـر و سینـه می زدند حمــران، ابوبصیــر، مفضــــل، زراره ات
بیش از هــزار سال زداغت گذشت و باز هـــر روز بــوده روز بـــزرگ هـــزاره ات
بــر شانـۀ مقــدس تـو کوه درد مـاست در سینــۀ شکستـــه مـــا یــادواره ات
بر قبــر بی چـراغ تو هــر کس نظــر کند یــاد آورد ز درد و غـــم بی شمـــاره ات

با آنکه دور از تــو و صحن رفیع توست
«میثم»همیشه زائر باب البقیع توست

آسمان معرفت

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

ای به صدقت تاصف محشرسلام ازصادقان
وی درخشیــده کــلامت در کـــلام صادقان
نـام زیبـایت عیـــان در صــدر نـــام صادقان
هم امـام صـادق استـی هـم امام صادقان
مکتب علـم تـو بـا طی زمـان پرنورتـر
در صـداقت از تمام صادقان مشهورتر

بوسه های علـم، گل کردنـد بر لعل لبت
آسمان پیچد به خود در لحظۀ تاب و تبت
می بـــرد دل از دعـــا آوای یـارب یـاربت
بحر نامحدود رحمت حاصل اشک شبت
کرسی درس تو را جبریل، دربانی کند
حضرت باقـر تــو را بایـد ثنـاخوانی کند

آسمـان با وسعتش زیر پـر و بال شماست
ذوالجلالید و جهان مبهوت اجلال شماست
روزهـا روز شمـا و سال هـا سال شماست
علم،هرچه پیشرو گردد به دنبال شماست
طلعت زیبایتـــان مــــرآت حسـن ابتــداست
هرکلام از حرفشان یک جلوه ازنور خداست

ای مسیحا جاری ازلعل لب خندان تو
عالمـان دهر، خـاک راه شاگردان تو
آفتاب فضل و دانش چهرۀ حمران تو
علـم شیمـی یادگـار جابـر حیـان تو
مؤمن طاقت به عالم حسن سیرت می دهد
بـو بصیـرت خلــق را نـــــور بصیـــرت می دهد

دانــش از روز ازل پــــای کـــلامت رام شـد
تیرگــی بــا نــور علـم و دانشت اعدام شد
وحی ساعـد از دمـت بـر آسمان اعلام شد
صبح اهل ظلمت ازنطق هشامت شام شد
بر رخ بـوحمزه ات گردید روشن چشم نور
بهــر هـارون تـو آتش باغ گل شد در تنور

نام تو جعفر،تو خودسر تاقدم پیغمبری
یادگار فاطمـه چشـم و چـراغ حیـدری
نهضت علمیت را نازم، حسین دیگری
هم«مفضل»آوری و هم «زراره»پروری
«مجلسی»،استاد کل فردی زشاگردان توست
«شیخ حـر عـاملـی» یک لالـه از بستان توست

آفتـاب معرفت در سایــۀ تنــدیس توست
وسعت کل جهان دانشگه تدریس توست
برزبان آفرینش روز و شب تقدیس توست
مکتب توحید، بنیاد تـو و تـأسیس توست
سرکشان مکتب اضلال،سرکوب تواَند
تا ابد منصورهـا مقهـور و مغلوب تواَند

ای دو عالـم در کنــار صحـن بی زوّار تو
آفـرینش در پنــــاه سایـــۀ دیـــوار تــو
ای پیـــام خـــون ثـــارالله در آثـــار تـــو
شب پرستان هرچه کوشیدند در آزار تو
هرچه در حق شما کردند طغیان بیشتر
عزت و قدر و جلالت یافت عنوان بیشتر

ای تو خود شمع ودل عالم همه پروانه ات
سال هـا کـوه غـم عالم بـه روی شانه ات
روز روشن ریخت دشمن درمیان خانه ات
مثـل مـادر دود بـالا رفـت از کاشـانه ات
باچه جرمت دست بسته دردل شام سیاه
خصم بـا پـای پیــاده بــرد ســوی قتلگاه؟

سن پیـری، ضعف تـن، پــای پیـاده از جفا
قصر حمرا، سر برهنه، ضعف تن، حال دعا
باچنین حالت سه ساعت ایستادی روی پا
نه حیا از تـو، نـه از ختـم رسل، نـه از خدا
گرچه جانت دیگـر از این زندگانی سیر بود
کی سزاوار تو ای جان جهان! شمشیر بود؟

با چه جرمی ظلم بـر آل پیمبـــر بـاب شد؟
با چه جرمی پیکـرت از زهـر قاتـل آب شد؟
با چه جرمی ماه رویت زردچون مهتاب شد؟
با چه جرمی از تنت بیرون توان و تاب شد؟
باچه جرمی کرد دشمن بارگاهت را خراب؟
بــا چه جرمی مانـده قبـرت در میان آفتاب؟

کاش روزی می شـدم زوّار صحـرای بقیع
سجده می کردم به خاک روح افزای بقیع
تا بگیـرم انس بـا شـام غـم افــزای بقیع
کاش یک شب بازمی گردید درهای بقیع
تـا شـود همسـایه بـا قبــر امامـان بقیع
کاش «میثم»دفن می شد در بیابان بقیع

نوحه امام صادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

در عـزای صـادق آل رسول
تسلیت بادا به زهرای بتول